Qadim zamonda o’qish va yozishni yomon ko’radigan bir bola bo’lgan ekan. U turli bahonalar bilan maktabga bormas, borganda ham berilgan vazifalarni bajarmay, faqat yomon baho olar ekan. Ota-onasining tanbehlariga quloq solmay: «Men katta bo’lsam, cho’pon bo’laman, qo’y boqish uchun o’qish kerak emas», der ekan.
Bir kuni uylari yaqinidagi o’tloqdan qo’ziqorin terib kelish uchun chiqibdi. Qo’ziqorinlarni terib yurib, uylaridan ancha uzoqlab ketibdi. Yurib-yurib, uncha chuqur bo’lmagan bir daryo sohiliga kelibdi. Narigi sohildan ham qo’ziqorin termoqchi bo’lib ko’prik qidiribdi. Yaqin atrofdagi ko’prik oldiga borib qarasa, uning chetidagi taxtachaga nimadir yozib qo’yilgan ekan. Bola yozuvni o’qiy olmabdi va to’g’ri narigi sohilga qarab yuribdi. Ko’prikning o’rtasiga kelganda u sinib, bola suvga tushib ketibdi. Ovozining boricha yordamga chaqiribdi. Shu orada qo’ylarini o’tlatib yurgan bir cho’pon kaltagini uzatib, bolani suvdan chiqarib olib: «Nega bu ko’prikdan o’tding?! Ko’prik ustidagi: «Bu ko’prikdan yurmang, nariroqda yangi ko’prik bor», degan yozuvni ko’rmadingmi?» deb so’rabdi. Bola unga javoban: «Ko’rdim, lekin o’qiy olmadim, chunki men o’qishni bilmayman», debdi. Shunda cho’pon unga: «E, bolam, hatto qo’y boqish uchun ham o’qish kerak», debdi.
Dilfuza Xolmatova
