EZMA
(intermediya)
Vrach kabinetiga nogironlar aravachasiga o’tqazilgan o’rta yashar erkakni olib kirishadi. Tepakal, ko’zoynakli, jussasi bukriroq, yoshi oltmishlarga borgan vrach o’rta bo’yli, qorachadan kelgan ayolga «chiqing» ishorasini qiladi-da, bemorga yaqinlashadi.
Vrach: — Xo’sh, uka, nima bo’ldi?
Bemor: — Yo-yomon bo’p ketyapman! J-juda yomon og’riyapti?
Vrach: — Qaeringiz og’riyapti?
Bemor (ko’ksiga mushtlab): — Manavi yerim.
Vrach: — Hm-m… Qachondan beri og’riyapti?
Bemor: — Ancha bo’ldi.
Vrach: — Bizga aniq vaqti kerak.
Bemor (og’ir-og’ir yo’talib): — Kechadan beri.
Vrach: — Qani, yaktakni ko’taring! O’pkani eshitib ko’raylik-chi!.. Hm-m, nafas, bemor, nafas! Nafas dedim!
Bemor: — Nafasim shundog’am qisib turibdi, d-do’xti-ir!
Vrach: — Ha mayli, yaktakni tushiravering! Xo’-o’sh… Ie, yo’talyapsizmi? Nega yo’talyapsiz?
Bemor: — Bilmayman.
Vrach: — Menga qarang, yo’tal boshlanishidan oldin nimani his qilyapsiz?
Bemor: — Ichim qirili-ib ketadi.
Vrach: — Qanday qiriladi? Kapgirni qozonga ishqalagandaymi yo semichka qovurayotganda kapgirni shov-shov qilgandaqami?
Bemor: — Bilmayman. Esimda yo’q.
Vrach: — Menga qarang, bizga fakt kerak. Aniq-aniq gapiring!
Bemor: — Yo’tal boshlanayotganda, tomog’im xirillaydi.
Vrach: — Hm-m… Shunaqa deng? Qani, davlinani o’lchab qo’yaylik-chi!.. Hm-m… O’h-ho’, 160 ga 110 ekan-ku! Doim shunaqa ko’tarilib turadimi davlinangiz?
Bemor: — R-rabo’chiysi shunaqa, do’xtir… Yurakning mazasi yo’q, do’xtir, yurakning!
Vrach: — Shunaqami? Og’riydimi?
Bemor: — Ha.
Vrach: — Yomon og’riydimi?
Bemor: — J-judayam. Har og’riganda jonim chiqib ketguday bo’ladi.
Vrach: — Og’riganda similla-ab og’riydimi, yo ari chaqqanday chimillaydimi? Balki qisi-ib og’rir? Yoki xamirdan zuvala uzganday cho’zili-ib og’riydimi?
Bemor: — B-bilmayman… Voy-voy-ey, voy yuragi-im!..
Vrach: — E, muncha vahima qilasiz? Hali abxo’dni tugatmadik-ku! Sal o’zingizni bosvoling-da!..
Bemor (sal tinchlanib): — Xo’p, uzr!
Vrach (bemorning kasallik varaqasi bilan obdon tanishadi va xavotir aralash bosh ko’taradi): — Hm-m… Xo’sh, bemor, manavi yerda ko’rsatilgan dorilarni ichyapsizmi?
Bemor: — Ha, ichyapman.
Vrach: — Masalan, manavi tabletkani qanday tarzda ichasiz? Dorini barmog’ingizga qisvolib uzoqdan og’izga opkelasizmi yo nosvoy otganday shartta tashlab qo’ya qolasizmi?
Bemor: — Yo’q, astagina og’zimga solaman.
Vrach: — Bir savolimga aniq javob bermadingiz. Og’riq qachon boshlangan? To’chniy vaqtini ayting!
Bemor: — Kecha yarim tunda boshlandi.
Vrach: — Og’riq xuruj qilar pallada nima qilayotgandingiz?
Bemor (sal ensasi qotib): — Buniyam to’chniysini aytaymi?
Vrach: — Albatta. Bizga fakt muhim.
Bemor: — Haligi… Xotinim bilan g’ijillashayotgandim.
Vrach: — Nega g’ijillashasiz? Sabab?
Bemor: — Bunisini aytishim shartmas shekilli, do’xtir?
Vrach: — Mayli, og’riq boshlanishidan avval nimalarni his qildingiz? Manavi jussa qay holatdaydi?
Bemor: — O’ng tomonimga yonboshlavolgandim.
Vrach: — Og’riq turganda asab tomirlar qay ahvolga tushdi? Lashkarday bostiri-ib miyaga urildimi, yo tomdan tarasha tushganday tappa tashlab qo’ya qoldimi?
Bemor: — Bilmayman. Eslolmayman.
Vrach: — Og’riq zo’r kelganda shartta engashvoldingizmi yoki uzala tushib yotdingizmi?
Bemor: — Uzala tushib yotdim.
Vrach: — Ko’z-chi, ko’z? Yoshlanib ketdimi? Og’iz quruqshashga o’xshash narsalar bo’ldimi?
Bemor: — Ha.
Vrach: — Nafas-chi, nafas? Qisdimi?
Bemor: — Yomon qisdi. Xotinim tepamda turvolib rosa yelpidi.
Vrach: — Ie, xotiningiz bilan jiqillashgandingiz-ku!
Bemor: — Qo’rqib ketdi-da uyam!
Vrach: — Tushunarli-i-i!.. Yaxshi-i-i!.. Siz, bemor, bo’shashmang, tuzatamiz! Xo’-o’sh… Hojat masalasi qanday?
Bemor: — Yomonmas.
Vrach: — Yengili-chi?
Bemor: — Yengiliga og’rib qolganimdan beri tez-tez qatnaydigan bo’lganman.
Vrach: — Shunaqami? Har borgingiz kelganda ko’nglingizdan nima kechadi? Erini-ib, burali-ib, bo’shashib borasizmi yo aksincha dast o’rningizdan turib jo’nab qolasizmi?
Bemor: — Shartta turolmayman, do’xtir. Yu-yurak qo’ymaydi.
Vrach: — Shunaqa deng? Ha, to’g’ri, haqsiz. Aytgancha, yengiliga har borganingizda miqdor qancha bo’ladi?
Bemor: — B-bilmadim… O’lchab ko’rmaganman.
Vrach: — Yo’q, bizga aniq fakt kerak! Boshida aytdim-ku! Hech bo’lmasa, taxminan aytsangiz-chi miqdorni!
Bemor (azbaroyi ensasi qotganidan, og’riqqa chidolmaganidan, toqati toq bo’lganidan titray boshlaydi. Titroq asnosida aravani eshik tarafga buradi-da, jonholatda qichqiradi): — Risola-at! Meni opket boshqa do’xtirga-a!!!
Shunday deydi-yu, qaytadan vrachga yuzlanadi va hamshira kirib aravani tashqariga yetaklay boshlagach, xirillab, alam aralash hayqiradi:
Bemor: — He ezma!!!
Vrach (hayron bo’lib, hech narsaga tushunmay bemorning ortidan qichqiradi): — Nima dedingiz? Ezma? Ezma deyishdan oldin ko’nglingizdan nimalar kechdi? Asab tomirlaringiz lashkarday bostirib keldimi yo asta-sekin qo’zg’aldimi? Titroq-chi? Titroq qay go’rdan kuchaya qoldi?.. E tovba-a, odamlar ja injiq, besabr bo’p ketibdi-ya! Axir, hammasini obdon surishtirmasam, tashhisni qanday qo’yama-an?
Olimjon HAYIT
loading…
