“Bu muxim emas..” deganimiz – kelishish uchun eng qisqa yo’lni tanlashimizdir.
“Oldimda odamlar bor edi, shuning uchun telefonni ko’tara olmadim…” deganimiz – bu ovozga nisbatan hech qanday iliqlik qolmaganida aytiladi.
“Sizdan hech narsa kutmayman!“, “Sizdan hech nima kerakmas” deganingiz, istagan narsangizni ololmasligingizga ko’zingiz yetganida aytasiz.
“Men sovqotdim” deganingizda kimningdir issiqligini kutib shu so’zlarni aytasiz.
“Yashashni istamayman” deganingizda, kimdir sizga “Men uchun yasha” deyishini kutgan holda aytasiz.
“Boringizga shukur” deganingiz aslida “Men sizni yaxshi ko’raman” deganingizdir, faqat bu so’zni ochiq aytish andishasi mavjud.
“Men hech kimga kerakmasman” deganingiz, aslida sizning bitta insonga kerakmasligingizni tan olganingizdir, aslida keraksiz, yanayam ko’proq mexr talab kilyapsiz, shu talab qilgan mexr ungayam yetmayapti, unga bering shu mexrni.
“Mening qulimdan keladi” deganingiz yordam so’rashdan uyalayotganingizning belgisidir.
“Siz yaxshi do’stsiz” deganingiz, undan ortig’iga yo’l bermasligingizni bildiradi.
“Men sizga ishonaman” deyishingiz, aslida, bir birimizga o’yinchoqmiz deyish bilan barobar, chunki ishonish so’zlarda aytilmaydi.
“Hech qachon” deganingiz soatga qarashga eringaningizni bildiradi.
Biz yolg’izlikni istaymiz, ammo, qo’limizdagi telefonni maxkam ushlab yuramiz.
Judayam ko’p gapiramiz, ammo, o’sha uchta mexrli so’z kelsa tilimiz aylanmay qoladi.
Qimmatbaxo qog’ozda to’yga taklifnoma kelsa tayyorlanib boramiz, ammo, azon ovozi yaxshilik qilish uchun erta tur desa, eshitmaganga olamiz.
Judayam ajoyibmizda aslida!
